Τα γράμματα αυτά είναι για σένα.

Ποιος ξέρει σε πια εποχή, σε ποιο τόπο, σε ποια ηλικία σου τα διαβάζεις.
Κάθε άνθρωπος είναι μια χορδή. 
Τους ήχους που θα βγάλει, θα τους καθορίσουν, το υλικό της, το τέντωμά της, το ηχείο της, το υλικό του δοξαριού, ο τρόπος που θα κινηθεί το δοξάρι, η στιγμή που θα τα εκκενώσει όλα αυτά πάνω από την άβυσσό της.
Είναι στιγμές δύστοκες, μάταιες, χαμένες. Είναι και στιγμές που πέφτει ο σταλαγμός της μουσικής απροσδόκητος, διεισδυτικός, αποκαλυπτικός.
Στην εποχή των τηλ-επικοινωνιών, έγινε αδύνατη η επικοινωνία με τον διπλανό μας, τον πλησίον μας. Κι όμως η αλήθεια βρίσκεται στην επικοινωνία, η αλήθεια του εαυτού μας, της ανθρωπικότητάς μας.
Στην εποχή των επιστημονικών αληθειών, χάσαμε την προσωπική μας αλήθεια. Δεν τη βρίσκουμε με τα λόγια, ούτε με τα γράμματα. Την αλήθεια τη χάσαμε, αυτό δεν θα πει όμως πως την ξεχάσαμε.
Δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε.
Η λησμονιά ενοικεί στις τύψεις.
Ωστόσο η ανθρωπότητα χάνει την μνήμη της. Έστω, αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, ας μη χάσουμε την ανάμνηση της αλήθειας. Η αλήθεια δεν είναι αντικείμενο, είναι οδός.
Τώρα που πληθαίνουν οι λόχμες, ας προσέχουμε να μη χάσουμε τα χνάρια του δρόμου που πέρασε η Αλήθεια. Πρέπει ξανά να διανοίξουμε τους τρίβους. Να είμαστε οι πρόδρομοι. Δεν είναι μικρό έργο.
Πρέπει να μείνει ένας δίκαιος μέσα στις πόλεις του χαμού. Ένας για να κρατεί την μνήμη του ανθρώπινου βάθους.
Θα είναι παράξενος άνθρωπος αυτός.
Θα μάχεται με ίσκιους, με το τίποτε.
Μέχρις ότου αυτό το τίποτε ξαναγίνει το παν.

Χρήστος Μαλεβίτσης