Αυτός που ακολουθεί αυτή τη λογική καταλήγει σε δυο συμπεράσματα. Είτε ότι δεν υπάρχει ο Θεός, ή αν υπάρχει τότε Αυτός είναι κακός αφού αποδέχεται το κακό στον κόσμο.
Για το αν υπάρχει η δεν υπάρχει ο Θεός αυτό σίγουρα δεν αποδεικνύεται με συλλογισμούς και αποδείξεις. Η πίστη προς τον Θεό βγαίνει πάντα μέσα από μια αγαθή καρδιά που έχει καλή προαίρεση. Μια καλή και αγνή ψυχή έχει ανάγκη από την ύπαρξη του Θεού. Μια σκοτεινή και βρώμικη ψυχή έχει ανάγκη από την ανυπαρξία του Θεού.
Και οι δυο περιπτώσεις παλεύουν το ίδιο για να συγκρατήσουν και να επιβεβαιώσουν η καθεμιά τη δική της εσωτερική ανάγκη σύμφωνα με το δρόμο που διάλεξαν να ακολουθήσουν.
Η διαφορά είναι ότι οι ψυχές που πιστεύουν σωστά στην ύπαρξη του Θεού νικούν κατά κράτος. Αυτές είναι έξω από τη λογική της απτής απόδειξης του Θεού. Νιώθουν σαν ανάγκη να υπάρχει ο Θεός για να δικαιολογήσουν την ευαισθησία και την καλοσύνη η οποία τις έλκει και την θέλουν.
Ο Θεός εμφανίζεται σε αυτές τις ψυχές με τον δικό Του τρόπο. Αυτό είναι βίωμα και δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Η μόνη απόδειξη είναι αυτή: Σε αυτούς που πιστεύουν μπορείς να βρεις ειρηνικούς, ηθικούς και ενάρετους ανθρώπους που ενώθηκαν με τον Θεό και λέγονται Άγιοι. Στους συνειδητά απίστους αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.
Στους απίστους συνήθως βρίσκεις υπερήφανους και υπερόπτες που καμιά φορά οδηγούνται και στην αυτοκτονία ως εσωτερική αντίδραση και πείσμα στην ζωή που δεν μπορούν να εξηγήσουν και την βλέπουν μαύρη. Η απιστία είναι απλά η πάλη που κάνει κάποιος να σκεπάσει τις αμαρτίες και τα πάθη του επειδή δεν μπορεί να αποδεχθεί τον έλεγχο και την κρίση των λαθών του.
Ας πάμε όμως στην άλλη εκδοχή: «Ο Θεός υπάρχει αλλά είναι κακός διότι αφήνει το κακό να υπάρχει στον κόσμο». Οι θιασώτες αυτής της άποψης συχνά χρησιμοποιούν και εντυπωσιακά ρητά όπως εκείνο που αποδίδεται στον φιλόσοφοΕπίκουρο αλλά δυστυχώς αυτό δεν επιβεβαιώνεται.
Σημασία όμως έχει ο συλλογισμός που ακολουθείται σε αυτό το ρητό το οποίο λέει το εξής: Έχει ο Θεός τη βούληση να εμποδίσει το Κακό αλλά δεν μπορεί; Άρα δεν είναι Παντοδύναμος. Μπορεί αλλά δεν θέλει; Τότε δεν είναι Πανάγαθος. Έχει τόσο τη βούληση, όσο και τη δύναμη να το εμποδίσει; Τότε από πού προέρχεται το Κακό; Δεν έχει ούτε τη βούληση ούτε τη δύναμη; Τότε γιατί τον λέμε Θεό; Γενικά ο συλλογισμός πάσχει από παντού. Στην αρχή δημιουργεί απλά μια έκπληξη για τη λογικοφάνεια του αλλά αν τον εξετάσεις καλά βλέπεις ότι είναι ένα παιχνίδι λέξεων και εννοιών. Είναι απλό να καταρριφθεί απλά με το να τον αποδεχθείς και να τον επεκτείνεις.
Αν πράγματι ο Θεός είναι κακός, τότε γιατί υπάρχει το καλό στον κόσμο, π.χ. η αγάπη της μάνας προς το παιδί; Αν ο Θεός είναι κακός και έχει μίσος, ζήλια, εγωισμό, τότε το καλό από πού προήλθε; Και τέλος πάντων πως καταφέρνουμε και τον κουμαντάρουμε αυτόν τον παντοδύναμο κακό Θεό με τόσο επιτυχία εμείς οι ενάρετοι αδύναμοι άνθρωποι; Είμαστε εμείς οι άνθρωποι τόσο ενάρετοί και δυνατοί ώστε να αντιπροσωπεύουμε το καλό που υπάρχει στον κόσμο;
Αν ο Θεός είναι κακός τότε δεν έχει καμία εξήγηση διότι δεν θα μας είχε δημιουργήσει καν. Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε είναι αστείο και μόνο να το ακούς. Μόνο αν ο Θεός είναι καλός μπορεί να εξηγηθεί η δημιουργία του κόσμου, η ομορφιά του και το καλό που υπάρχει μέσα του.
Μπορεί παραδόξως να εξηγηθεί και η ύπαρξη του κακού ως μια αντίθετη ενέργεια σε έναν καλό Θεό που για κάποιους λόγους ανέχεται το κακό μήπως και μετανοήσει. Κάποια στιγμή αυτό θα έχει ένα τέλος.
Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους λόγους που ο Αδάμ και η Εύα διώχθηκαν από τον Παράδεισο είναι για να μην διαιωνιστεί το κακό. Όμως αυτός ο κόσμος που το κακό ζει δεν θα είναι αιώνιος και αυτό δείχνει ότι το κακό θα έχει τέλος μια για πάντα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου